فضا پیماهایی که به فضا پرتاب می شوند، گاهی برای انجام امور تحقیقاتی، افرادی را با خود به پهنه ی آسمان می برد. این افراد ممکن است دچار بیماری شوند و حتی مرگ دامن گیرشان شود. حالا میان زمین و آسمان باید با یک جسد انسانی چکار کرد!
ناسا برای سرنشین های فضا پیماها، که عموما به مریخ سفر می کنند، دارای طرح هایی است که بتوانند هم سفر دانشمندان را راحت تر و بهینه تر کنند و هم اینکه امکان مسافرت سایر انسان ها را به فضا فراهم کند. اما برای افرادی هم که ممکن است در این سفر جانشان را از دست بدهند دارای برنامه است.
اوایل با این نظریه این مساله را حل کرده بودند که بهترین روش این است که جسد فرد را به خلا بفرستند. با این حال قوانین بین المللی اجازه نمی دهد که هر ماده ی اتلافی در فضا پخش شود. جسد انسان هم مشمول ماده ی اتلافی است. از آن جا که اجساد شناور می توانند به راحتی با فضا پیماها و یا حتی اجرام آسمانی برخورد کنند، بنابراین می توانند متلاشی شوند و باقیمانده های آن ها در فضا پخش شود که برای سیارات، وجود بقایای باکتریایی انسانی مضر است.
بنابراین پرتاب جسد به خلا هم کار ساز نبود تا اینکه پیشنهادات زیادی برای این مورد به ناسا تقدیم شد. نهایتا جالب ترین و بهینه ترین طرح شامل، طرحی بود که شرکت کفن‌و‌دفن Promessa و ناسا روی آن توافق کردند. در این طرح کیسه ی خوابی تنگ برای فرد در نظر گرفته می شود که جسد وی در آن قرار داده می شود و با دمای منجمد کننده، در خارج از فضا پیما، در تماس قرار می گیرد. جسد منجمد می شود و دوباره به داخل فضا پیما آورده می شود، و در داخل فضا پیما شدید مرتعش می شود به طوری که در مدت زمان کوتاهی اجزای آن از هم می پاشد، و به تلی از خاک تبدیل می شود. بعد از این، کیسه حاوی خاک را به بیرون از فضاپیما متصل می کنند تا زمانی که فضا پیما به مقصد خود برسد یا به زمین بازگردد.